I saw.
I felt.
Then I tried.
But at the end, I can't avoid what's really meant for me.

Nagising ako mula sa malalim na pagkakatulog. Normal na tanawin ang tumambad sa akin. Kahit isang matinding pag alog ang nadama dahil sa lindol na intensity 6, 6 ba?, well, handa pa rin tanggapin ang nakaatang sa akin. Nakakalunod man ang lakas ng ulan sa labas at kahit hindi ko mapigilan ang pagtili sa tuwing magba-brown out, buhay pa rin ako.

It has been a boring day. It did not kill me though.
And while I was lurking in and out of my room just to hide this peculiar feeling, I saw a spark. A little spark that became an overwhelming light. It swallowed me. I know it's kinda weird but I saw a burger talking to me.
Yeah, a human size burger.
My future boyfriend.
A delicious but unhealthy being.
Addictive.

Parang delikado ang hinaharap ko. But I saw myself leaving and returning to a macaroni salad. Never kong nagustuhan ang macaroni salad. But somehow, it made me curious. Curious sa lahat ng bagay na naglalabasan sa mundo.

The spark disappeared. I saw myself smiling in the mirror. Looking over my sparkling eyes, it was creepy. As I realized that I was daydreaming, reality came.

It hurts.
And mind blowing.

Ito ang nagawa sa akin ng paggawa sa trabaho ng kapatid ko para sa school nila. At ang paghahanap ng isang bagay na pinagdarasal ko na meron, nakakaubos ng lakas.

Good night na. Everything will be in place tomorrow. :)

P.S.
Minsan ang magulang nakakatulong na nakakasira sa pangarap. Bahala ka ng magdecide kung alin siya dun. Tss. <3



Leave a Reply.